Kunstschilder Johfra werd in de jaren 70 bekend met zijn Zodiak-posters. Daarnaast schilderde en tekende hij nog vele andere werken in de traditie van het magisch surrealisme. Mythen en sprookjes hebben deze bijzondere kunstenaar erg geïnspireerd.
In 1991 werd de documentaire 'De wereld van Johfra' gemaakt. Hierin wordt zijn leven en passie onder de loep genomen. De documentaire is gefilmd in Frankrijk waar Johfra van 1964 tot zijn dood in 1998 woonde. De documentaire is een indringend portret van een kunstenaar die geïnspireerd door sprookjes een universele taal poogde te gebruiken in zijn kunstwerken.
Cultuur in beeld: De wereld van Johfra
Vrijdag 28 januari om 18.00 en 22.00 uur
vrijdag 28 januari 2011
woensdag 26 januari 2011
In februari : Cultuur in beeld over musicals
Elke donderdag in februari staat het programma Cultuur in beeld in het teken van musicals. Met een kijkje achter de schermen bij Copacabana, Titanic en Requiem van een zwaargewicht met prachtige rollen van onder andere Danny de Munk en Victor Löw. Daarnaast wordt op donderdag 24 februari Cultuur in beeld: Geschiedenis van de musical uitgezonden waarin een beeld wordt geschetst van de ontwikkelingen in de Nederlandse musicalwereld. Een unieke kans om mee te kijken hoe deze prachtige producties tot stand kwamen.
Kijk voor de actuele uitzendtijden op onze website.
Kijk voor de actuele uitzendtijden op onze website.
dinsdag 25 januari 2011
Een retourtje toen met Marc Klein Essink deel 3
“ Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind”
Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”
Glitter & glamour
“Na twee afleveringen Medisch Centrum West gingen we uit ons dak: vijf miljoen kijkers! En dat bleef. Jaren! Als ik er nu op terugkijk, vind ik het bijzonder dat ik aan iets heb meegewerkt dat uiteindelijk zelfs is opgenomen in het televisiecanon – het grote historische overzicht van belangrijke tv-programma’s. Ik kan ook niet anders zeggen dan dat ik er een bijzonder prettig leven aan heb te danken. Samen met John de Mol kon ik een mooie carrière starten. Omdat ik als jonge acteur bang was voor het Swiebertje-effect, dacht ik na twee seizoenen: ik moet eruit. Ik speelde in De Brug, ook een succesvolle serie, maar had het er al snel met John de Mol over om het als presentator te proberen. John wilde me dan wel graag terughebben in Medisch Centrum West en dat deed ik toen ook nog twee jaar. Ik wilde het acteren er wel bij blijven doen, mezelf niet verliezen in de glitter en glamour. Het was een spannende nieuwe stap. Ik keek zelf naar Willem Ruis, Willem Duys en Berend Boudewijn en het leek me natuurlijk fantastisch om dat ook te doen. Ik had het gedeeltelijk in de hand, maar aan de andere kant zat ik in een stroomversnelling, omdat ik niet precies wist waaraan ik begon. De eerste keer stapte ik op de regisseur af, klaar om te repeteren. ‘Repeteren?’ zei hij. De repetities waren alleen voor de camera’s, ik moest het gewoon gaan doen. Goedemorgen zeg, wat was dat moeilijk. Ik had wel een presentatiecursus gedaan, leerde knullig om als een nieuwslezer van de ene camera naar de andere camera te draaien. Via een papiertje in mijn hand. Ging het mis, dan hoorde ik: ‘Niet goed! Terug!’ En nog een keer. Dat heb je dus later totaal niet nodig. Maar je krijgt wel meteen het juiste gevoel hoe het is om rechtstreeks in de camera te kijken. Dat was ik als acteur totaal niet gewend, het zijn ook nooit mijn lievelingsonderdelen geweest.
Ik vond opnamen altijd verschrikkelijk, want als de take werd stopgezet, moest je weer helemaal opnieuw beginnen. En weer opnieuw de vrolijkheid ‘spelen’. Dan voelde ik me zo bekeken door het publiek. Het ging bij mij pas echt goed toen we live uitzonden. Ik herinner me de momenten vlak voor we live op zender gingen nog goed. Als ik iets vergat, zag ik bij de mensen achter de schermen het klamme zweet uitbreken. En dan die zucht van verlichting als ik het toch nog zei. Je krijgt een intense band met mensen naast de camera. De opnameleider kon mij vlak voor ik opging op zo’n manier aankijken dat ik helemaal in een deuk lag, maar nog wel de tekst moest zeggen. Het is een soort ongeschreven wet. Helemaal in het begin vroeg een andere opnameleider me wat ik wilde horen vlak voordat ik opging. Ik begreep niet waar hij het over had. Hij zei: ‘Willem Ruis wilde altijd een enorm smerige mop horen, wat wil jij?’ Ik was bloednerveus en dacht alleen maar: ik weet het niet, jongen. In godsnaam, hou je bek dicht!”
Papa is een BN’er
“In 2004 stopte ik officieel met de Staatsloterijshow. Ik vond dat het programma zijn natuurlijke einde had bereikt. Op een zeker moment werden de budgetten kleiner en kregen we te maken met concurrentie van de Nationale Postcode Loterij. Zij gaven met Miljoenenjacht miljoenen weg, terwijl wij zo langzamerhand met een reis op de proppen kwamen. Ik vond dit een degradatie, de koek was op. Ik stapte eruit, maar deed dat nogal bruusk. Dat was fout van mij, want ik raakte daarmee ook de producent en de zender. Endemol en RTL waren dan ook not amused. Gelijk hadden ze. Maar ik deed het in de emotie, in de hitte van de strijd. En toch: het programma was op en ik was er zelf ook wel klaar mee. Ik was 44 en vond het wel mooi geweest. Ook voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat zij de kinderen werden van een ‘bekende Nederlander’. Dat gevoel had ik altijd al, eigenlijk wilde ik al op mijn veertigste stoppen. Nog wel theater en films maken, maar niet meer dat bombastische op televisie. In een serie kruip je in de huid van een personage, als presentator sta je er echt als jezelf. Dan is de naam Klein Essink al voldoende om ermee te worden geconfronteerd. Ik vond dat mijn kinderen hun eigen leven moesten leiden, ik wilde ze daar niet mee belasten. Achteraf vonden zij het wel leuk, geloof ik, dus het is meer mijn hang up geweest. Maar ik stopte en zei: ik ben in feite met pensioen. Ik zie wat ik doe niet meer als een carrière. Mijn probleem is alleen dat ik een beetje jong ben voor een gepensioneerde. Ik ben net vijftig, dus ik heb nog wel zin om dingen te ondernemen. Het zou zomaar kunnen dat ik nog eens in een serie sta. Acteren blijft kriebelen, maar ik vind dat ik eerst maar eens wat beter moet worden. Dat leer je in het theater. Collega’s die veel in het theater hebben gestaan, lopen mijlenver op mij vooruit. Ik kan wel wat, maar ik wil eraan werken tot ik zelf kan zeggen: nu wordt het ‘een beetje bijzonder’. Sommige mensen gaan ook toneelstukken schrijven, maar daar heb ik niet echt het zitvlees voor. Ik weet nog niet precies welke kant het opgaat, maar het wordt wel meer de ondernemende kant. Het houdt niet op bij alleen televisie. En toch, als ik er weer ben, voelt het meteen als thuis. Aan de andere kant: ik doe er eigenlijk niets meer mee, heb wel eens het gevoel of ik geëmigreerd ben. Het gekke is: het blijft trekken. Maar ik wil het niet meer zien als carrière. Het moet puur om de lol gaan.”
Ontrouw
Marc mag samen met Linda van Dyck en Tom Jansen de toneelzaal van het Nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam openen. “Met Ontrouw, een toneelstuk over een gelukkig getrouwde actrice die verliefd wordt op de beste vriend van haar man. Zij houden hun verhouding jaren lang vol, maar worden opgevreten door schuldgevoel. Als ze eindelijk toch open kaart spelen, antwoordt de man: dat weet ik al jaren. Opeens zijn de rollen omgedraaid, want: wie heeft nu eigenlijk wie besodemieterd?” De openingsvoorstelling van Ontrouw wordt gevolgd door een landelijke tournee
Kijk voor meer informatie over Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl
Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”
Glitter & glamour
“Na twee afleveringen Medisch Centrum West gingen we uit ons dak: vijf miljoen kijkers! En dat bleef. Jaren! Als ik er nu op terugkijk, vind ik het bijzonder dat ik aan iets heb meegewerkt dat uiteindelijk zelfs is opgenomen in het televisiecanon – het grote historische overzicht van belangrijke tv-programma’s. Ik kan ook niet anders zeggen dan dat ik er een bijzonder prettig leven aan heb te danken. Samen met John de Mol kon ik een mooie carrière starten. Omdat ik als jonge acteur bang was voor het Swiebertje-effect, dacht ik na twee seizoenen: ik moet eruit. Ik speelde in De Brug, ook een succesvolle serie, maar had het er al snel met John de Mol over om het als presentator te proberen. John wilde me dan wel graag terughebben in Medisch Centrum West en dat deed ik toen ook nog twee jaar. Ik wilde het acteren er wel bij blijven doen, mezelf niet verliezen in de glitter en glamour. Het was een spannende nieuwe stap. Ik keek zelf naar Willem Ruis, Willem Duys en Berend Boudewijn en het leek me natuurlijk fantastisch om dat ook te doen. Ik had het gedeeltelijk in de hand, maar aan de andere kant zat ik in een stroomversnelling, omdat ik niet precies wist waaraan ik begon. De eerste keer stapte ik op de regisseur af, klaar om te repeteren. ‘Repeteren?’ zei hij. De repetities waren alleen voor de camera’s, ik moest het gewoon gaan doen. Goedemorgen zeg, wat was dat moeilijk. Ik had wel een presentatiecursus gedaan, leerde knullig om als een nieuwslezer van de ene camera naar de andere camera te draaien. Via een papiertje in mijn hand. Ging het mis, dan hoorde ik: ‘Niet goed! Terug!’ En nog een keer. Dat heb je dus later totaal niet nodig. Maar je krijgt wel meteen het juiste gevoel hoe het is om rechtstreeks in de camera te kijken. Dat was ik als acteur totaal niet gewend, het zijn ook nooit mijn lievelingsonderdelen geweest.
Ik vond opnamen altijd verschrikkelijk, want als de take werd stopgezet, moest je weer helemaal opnieuw beginnen. En weer opnieuw de vrolijkheid ‘spelen’. Dan voelde ik me zo bekeken door het publiek. Het ging bij mij pas echt goed toen we live uitzonden. Ik herinner me de momenten vlak voor we live op zender gingen nog goed. Als ik iets vergat, zag ik bij de mensen achter de schermen het klamme zweet uitbreken. En dan die zucht van verlichting als ik het toch nog zei. Je krijgt een intense band met mensen naast de camera. De opnameleider kon mij vlak voor ik opging op zo’n manier aankijken dat ik helemaal in een deuk lag, maar nog wel de tekst moest zeggen. Het is een soort ongeschreven wet. Helemaal in het begin vroeg een andere opnameleider me wat ik wilde horen vlak voordat ik opging. Ik begreep niet waar hij het over had. Hij zei: ‘Willem Ruis wilde altijd een enorm smerige mop horen, wat wil jij?’ Ik was bloednerveus en dacht alleen maar: ik weet het niet, jongen. In godsnaam, hou je bek dicht!”
Papa is een BN’er
“In 2004 stopte ik officieel met de Staatsloterijshow. Ik vond dat het programma zijn natuurlijke einde had bereikt. Op een zeker moment werden de budgetten kleiner en kregen we te maken met concurrentie van de Nationale Postcode Loterij. Zij gaven met Miljoenenjacht miljoenen weg, terwijl wij zo langzamerhand met een reis op de proppen kwamen. Ik vond dit een degradatie, de koek was op. Ik stapte eruit, maar deed dat nogal bruusk. Dat was fout van mij, want ik raakte daarmee ook de producent en de zender. Endemol en RTL waren dan ook not amused. Gelijk hadden ze. Maar ik deed het in de emotie, in de hitte van de strijd. En toch: het programma was op en ik was er zelf ook wel klaar mee. Ik was 44 en vond het wel mooi geweest. Ook voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat zij de kinderen werden van een ‘bekende Nederlander’. Dat gevoel had ik altijd al, eigenlijk wilde ik al op mijn veertigste stoppen. Nog wel theater en films maken, maar niet meer dat bombastische op televisie. In een serie kruip je in de huid van een personage, als presentator sta je er echt als jezelf. Dan is de naam Klein Essink al voldoende om ermee te worden geconfronteerd. Ik vond dat mijn kinderen hun eigen leven moesten leiden, ik wilde ze daar niet mee belasten. Achteraf vonden zij het wel leuk, geloof ik, dus het is meer mijn hang up geweest. Maar ik stopte en zei: ik ben in feite met pensioen. Ik zie wat ik doe niet meer als een carrière. Mijn probleem is alleen dat ik een beetje jong ben voor een gepensioneerde. Ik ben net vijftig, dus ik heb nog wel zin om dingen te ondernemen. Het zou zomaar kunnen dat ik nog eens in een serie sta. Acteren blijft kriebelen, maar ik vind dat ik eerst maar eens wat beter moet worden. Dat leer je in het theater. Collega’s die veel in het theater hebben gestaan, lopen mijlenver op mij vooruit. Ik kan wel wat, maar ik wil eraan werken tot ik zelf kan zeggen: nu wordt het ‘een beetje bijzonder’. Sommige mensen gaan ook toneelstukken schrijven, maar daar heb ik niet echt het zitvlees voor. Ik weet nog niet precies welke kant het opgaat, maar het wordt wel meer de ondernemende kant. Het houdt niet op bij alleen televisie. En toch, als ik er weer ben, voelt het meteen als thuis. Aan de andere kant: ik doe er eigenlijk niets meer mee, heb wel eens het gevoel of ik geëmigreerd ben. Het gekke is: het blijft trekken. Maar ik wil het niet meer zien als carrière. Het moet puur om de lol gaan.”
Ontrouw
Marc mag samen met Linda van Dyck en Tom Jansen de toneelzaal van het Nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam openen. “Met Ontrouw, een toneelstuk over een gelukkig getrouwde actrice die verliefd wordt op de beste vriend van haar man. Zij houden hun verhouding jaren lang vol, maar worden opgevreten door schuldgevoel. Als ze eindelijk toch open kaart spelen, antwoordt de man: dat weet ik al jaren. Opeens zijn de rollen omgedraaid, want: wie heeft nu eigenlijk wie besodemieterd?” De openingsvoorstelling van Ontrouw wordt gevolgd door een landelijke tournee
Kijk voor meer informatie over Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl
vrijdag 21 januari 2011
De wereld van Anton Pieck
Kalenders, boekomslagen, prenten, briefkaarten en ga zo maar verder. Anton Pieck is zelfs heden ten dage nog overal te vinden. Zijn karakteristieke tekeningen vol met details en een sprookjesachtige nostalgische sfeer zijn wereldberoemd geworden. In de tekeningen vertelde Pieck graag een verhaal wat uit kleine verhalen en anekdotes was opgebouwd. Daarnaast werd hij geroemd om zijn kwaliteiten als graficus. Zijn etsen, gravures en houtsneden trokken de aandacht van kunstcritici en het grote publiek.
Vanwege zijn kwaliteiten als tekenaar en graficus werd Anton Pieck gevraagd het sprookjespark De Efteling te ontwerpen wat in 1952 werd geopend. In 1968 begon hij met het ontwerp voor Autotron, wat in 1972 in Drunen werd geopend. Nadat het park wilde uitbreiden is het uitgeweken naar Rosmalen.
In het programma Cultuur in beeld: Anton Pieck krijgt u een uniek kijkje in het leven van deze uitzonderlijke kunstenaar. Anton Pieck neemt u in drie afleveringen mee naar het ontstaan van het Anton Pieck Museum, zijn jeugd en zijn werkende leven.
Cultuur in beeld: Anton Pieck deel 1, het huis van Anton Pieck
Vrijdag 21 januari om 18.00 en 22.00 uur op NostalgieNet
Vanwege zijn kwaliteiten als tekenaar en graficus werd Anton Pieck gevraagd het sprookjespark De Efteling te ontwerpen wat in 1952 werd geopend. In 1968 begon hij met het ontwerp voor Autotron, wat in 1972 in Drunen werd geopend. Nadat het park wilde uitbreiden is het uitgeweken naar Rosmalen.
In het programma Cultuur in beeld: Anton Pieck krijgt u een uniek kijkje in het leven van deze uitzonderlijke kunstenaar. Anton Pieck neemt u in drie afleveringen mee naar het ontstaan van het Anton Pieck Museum, zijn jeugd en zijn werkende leven.
Cultuur in beeld: Anton Pieck deel 1, het huis van Anton Pieck
Vrijdag 21 januari om 18.00 en 22.00 uur op NostalgieNet
donderdag 20 januari 2011
Rien Poortvliet, natuurliefhebber
Generaties zijn opgegroeid met de tekeningen van Rien Poortvliet. Zeker de kabouterserie, waar Poortvliet in de jaren 70 mee startte, heeft fans ver buiten de Nederlandse grenzen. Zijn liefde voor de natuur kwam hierin duidelijk naar voren. Deze serie werd succesvol als tekenfilm op televisie gebracht, namelijk David de Kabouter.
Niet alleen zijn tekeningen waren uitermate populair, ook Rien Poortvliet zelf kon op een schare fans rekenen. Met zijn opvallende verschijning was hij een graag geziene gast op televisie, zo is Poortvliet eind jaren 70 panellid geweest bij Zo vader, zo zoon.
Poortvliets unieke benadering van verhalen vertellen noemde hij 'kijkboeken'. De tekeningen vertelden het verhaal, eventueel met kleine aantekeningen om zaken te verduidelijken. In de aflevering Cultuur in beeld: Rien Poortvliet en zijn honden zien we deze bijzondere tekenaar en illustrator in zijn eigen omgeving. De natuur en de dieren zijn voor hem van groot belang. Aan de hand van zijn boek Braaf krijgt u een intiem kijkje in het leven van Rien Poortvliet.
Cultuur in beeld: Rien Poortvliet en zijn honden
Donderdag 20 januari om 18:45 en 22:45 uur op NostalgieNet
Niet alleen zijn tekeningen waren uitermate populair, ook Rien Poortvliet zelf kon op een schare fans rekenen. Met zijn opvallende verschijning was hij een graag geziene gast op televisie, zo is Poortvliet eind jaren 70 panellid geweest bij Zo vader, zo zoon.
Poortvliets unieke benadering van verhalen vertellen noemde hij 'kijkboeken'. De tekeningen vertelden het verhaal, eventueel met kleine aantekeningen om zaken te verduidelijken. In de aflevering Cultuur in beeld: Rien Poortvliet en zijn honden zien we deze bijzondere tekenaar en illustrator in zijn eigen omgeving. De natuur en de dieren zijn voor hem van groot belang. Aan de hand van zijn boek Braaf krijgt u een intiem kijkje in het leven van Rien Poortvliet.
Cultuur in beeld: Rien Poortvliet en zijn honden
Donderdag 20 januari om 18:45 en 22:45 uur op NostalgieNet
dinsdag 18 januari 2011
Een retourtje toen met Marc Klein Essink deel 2
“ Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind”
Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”
This is your life
“Tijdens Medisch Centrum West werd ik uitgenodigd voor een programma van de AVRO: This is your life. Ik werd een week lang gevolgd en op de laatste dag schoven verschillende mensen uit mijn leven aan tafel. Het was nog in de oude AVRO-studio waar leden toen nog in de kantine mochten eten. Vis met friet, voor een luttel bedrag. Daar zat toevallig een oud-leraar van mij. Toen begon het programma: ‘Marc, jij bent ooit afgewezen voor de Toneelschool. Ja, dames en heren, dat is toch echt belachelijk? Nou, de man die daarvoor verantwoordelijk is, zit hier. Meneer, hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?’ Daar zat die man dan, in de vooronderstelling dat hij wat leuks over mij had mogen zeggen. Ik vond het gênant. Die mensen hebben toen volkomen terecht gezegd dat ze me niet goed genoeg vonden. En ik weet wel waarom. Ik had mijn monoloog op de een of andere manier totaal niet goed voorbereid. Ik weet nog dat klasgenoten aan de leraren vroegen waarom zij geen examen mochten doen. ‘Als jij kan wat Marc kan, dan mag jij examen doen’, was het antwoord. Ik werd overmoedig; er was geen discussie óf ik daar op school zou komen, maar wannéér. Bovendien moest ik om drie uur ’s middags examen doen. Drie uur werd vier uur en tegen vijven was ik inmiddels totaal opgevroten door de zenuwen. Het idee dat ik wel eens kon worden afgewezen, begon zich helemaal vast te zetten in mijn hoofd. Ik geloof dat ik in drie minuten door de drie opdrachten heen was. Ik ratelde alles eruit. Ik was achttien en kreeg het advies het volgend jaar weer te proberen. Dat heb ik niet gedaan. Ik begon met studententoneel en we kregen heel professionele ambities. Het balletje rolde richting het publiekstheater, waar ik een zieke speler verving en al snel hetzelfde kreeg uitbetaald als de mensen die van de Toneelschool kwamen. Maar na een paar producties – ik kreeg steeds net niet de hoofdrol – dacht ik: ik kan zo wel doorgaan, maar ik ben nu 24, ik ga mijn studie Rechten weer oppakken. Als laatste poging deed ik auditie voor Medisch Centrum West. Alsof ik de hele dag in het casino had gestaan en dacht: ik gooi nog één keer een gulden in die stomme fruitautomaat. Ik trek, maar loop alvast de deur uit. En dan hoor je achter je al dat geld naar beneden storten... Ik heb me er vervolgens wel mijn hele leven aan geïrriteerd dat ik mijn studie niet heb afgemaakt. Tot vandaag aan toe.”
Echt gebeurd!
“Als we buiten moesten draaien, hadden we de beschikking over een veldtelefoon. Zo’n grote bak. Belde ik Carolien op: ‘Je raadt nooit waar ik nu sta. Midden in een weiland!’ Niet veel later nam ik in het programma van Tineke de Nooij een speciale telefoon in ontvangst. Dat was echt dé uitvinding, een mobiele telefoon met een antwoordapparaat in een leren tas. Speciaal voor artsen. 10.000 gulden per stuk. Ik behoorde tot een van de eerste 5000 mensen met zo’n ding. We praten hier over 1990! Vier jaar later had iedereen een mobiele telefoon. Vroeger spraken we nog af bij de lantaarnpaal op de hoek. Als iemand niet kwam opdagen, moest je weer helemaal terugfietsen. Maar dat ging toch ook prima?”
Volgende week deel 3 van het interview uit het Nostalgie Magazine! Kijk voor meer informatie over Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl.
Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”
This is your life
“Tijdens Medisch Centrum West werd ik uitgenodigd voor een programma van de AVRO: This is your life. Ik werd een week lang gevolgd en op de laatste dag schoven verschillende mensen uit mijn leven aan tafel. Het was nog in de oude AVRO-studio waar leden toen nog in de kantine mochten eten. Vis met friet, voor een luttel bedrag. Daar zat toevallig een oud-leraar van mij. Toen begon het programma: ‘Marc, jij bent ooit afgewezen voor de Toneelschool. Ja, dames en heren, dat is toch echt belachelijk? Nou, de man die daarvoor verantwoordelijk is, zit hier. Meneer, hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?’ Daar zat die man dan, in de vooronderstelling dat hij wat leuks over mij had mogen zeggen. Ik vond het gênant. Die mensen hebben toen volkomen terecht gezegd dat ze me niet goed genoeg vonden. En ik weet wel waarom. Ik had mijn monoloog op de een of andere manier totaal niet goed voorbereid. Ik weet nog dat klasgenoten aan de leraren vroegen waarom zij geen examen mochten doen. ‘Als jij kan wat Marc kan, dan mag jij examen doen’, was het antwoord. Ik werd overmoedig; er was geen discussie óf ik daar op school zou komen, maar wannéér. Bovendien moest ik om drie uur ’s middags examen doen. Drie uur werd vier uur en tegen vijven was ik inmiddels totaal opgevroten door de zenuwen. Het idee dat ik wel eens kon worden afgewezen, begon zich helemaal vast te zetten in mijn hoofd. Ik geloof dat ik in drie minuten door de drie opdrachten heen was. Ik ratelde alles eruit. Ik was achttien en kreeg het advies het volgend jaar weer te proberen. Dat heb ik niet gedaan. Ik begon met studententoneel en we kregen heel professionele ambities. Het balletje rolde richting het publiekstheater, waar ik een zieke speler verving en al snel hetzelfde kreeg uitbetaald als de mensen die van de Toneelschool kwamen. Maar na een paar producties – ik kreeg steeds net niet de hoofdrol – dacht ik: ik kan zo wel doorgaan, maar ik ben nu 24, ik ga mijn studie Rechten weer oppakken. Als laatste poging deed ik auditie voor Medisch Centrum West. Alsof ik de hele dag in het casino had gestaan en dacht: ik gooi nog één keer een gulden in die stomme fruitautomaat. Ik trek, maar loop alvast de deur uit. En dan hoor je achter je al dat geld naar beneden storten... Ik heb me er vervolgens wel mijn hele leven aan geïrriteerd dat ik mijn studie niet heb afgemaakt. Tot vandaag aan toe.”
Echt gebeurd!
“Als we buiten moesten draaien, hadden we de beschikking over een veldtelefoon. Zo’n grote bak. Belde ik Carolien op: ‘Je raadt nooit waar ik nu sta. Midden in een weiland!’ Niet veel later nam ik in het programma van Tineke de Nooij een speciale telefoon in ontvangst. Dat was echt dé uitvinding, een mobiele telefoon met een antwoordapparaat in een leren tas. Speciaal voor artsen. 10.000 gulden per stuk. Ik behoorde tot een van de eerste 5000 mensen met zo’n ding. We praten hier over 1990! Vier jaar later had iedereen een mobiele telefoon. Vroeger spraken we nog af bij de lantaarnpaal op de hoek. Als iemand niet kwam opdagen, moest je weer helemaal terugfietsen. Maar dat ging toch ook prima?”
Volgende week deel 3 van het interview uit het Nostalgie Magazine! Kijk voor meer informatie over Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl.
maandag 17 januari 2011
Cultuur in beeld: Baantjer en de Cock
In het programma Cultuur in Beeld: Baantjer en de Cock wordt een intiem beeld geschetst van de succesvolle schrijver Appie Baantjer. De schrijver en zijn bekendste personage de Cock, gebaseerd op twee collega's uit zijn tijd bij de politie in Amsterdam, zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. De boeken die Baantjer schreef zijn ontzettend succesvol, de televisieserie die van 1995 tot en met 2006 te zien was was eveneens een ongekend succes.
Appie Baantjer overleed in augustus 2010 na een kort ziekbed. Tot het eind van zijn leven is hij actief geweest als schrijver, eind 2010 is zijn laatste boek in de Baantjer-serie Moord met een strijdbijl uitgekomen. Daarnaast heeft hij samen met Simon de Waal drie boeken geschreven die in 2010 zijn uitgekomen.
In deze aflevering van Cultuur in Beeld verteld Appie Baantjer zijn verhalen uit de tijd bij de politie op de Warmoesstraat en hoe dat hem heeft geïnspireerd tot het creëren van rechercheur de Cock. Appie Baantjer neemt de kijker aan de hand op een reis door zijn ontwikkeling als schrijver. Een indringend portret van een man met vele verhalen.
Cultuur in Beeld: Baantjer en de Cock
Maandag 17 januari om 18.00 en 22.00 uur
Appie Baantjer overleed in augustus 2010 na een kort ziekbed. Tot het eind van zijn leven is hij actief geweest als schrijver, eind 2010 is zijn laatste boek in de Baantjer-serie Moord met een strijdbijl uitgekomen. Daarnaast heeft hij samen met Simon de Waal drie boeken geschreven die in 2010 zijn uitgekomen.
In deze aflevering van Cultuur in Beeld verteld Appie Baantjer zijn verhalen uit de tijd bij de politie op de Warmoesstraat en hoe dat hem heeft geïnspireerd tot het creëren van rechercheur de Cock. Appie Baantjer neemt de kijker aan de hand op een reis door zijn ontwikkeling als schrijver. Een indringend portret van een man met vele verhalen.
Cultuur in Beeld: Baantjer en de Cock
Maandag 17 januari om 18.00 en 22.00 uur
vrijdag 14 januari 2011
Start Zwarte Ruiter
Vanaf deze week is de miniserie Zwarte Ruiter uit 1983 op NostalgieNet te zien! Elke donderdag en vrijdag ziet u een aflevering uit deze driedelige serie. De hoofdrollen worden vertolkt door Hugo Metsers, Rijk de Gooyer en Cristel Braak.
In het grensgebied van Zeeuws-Vlaanderen komen in 1952 twee vrienden uit het verzet elkaar tegen. Fons de Ruiter, de Zwarte Ruiter, is botersmokkelaar en heeft een aardige reputatie. Rinus Ijzerman is douanechef en is genoodzaakt zijn oude vriend te pakken te nemen vanwege diens werkzaamheden. Wanneer de Zwarte Ruiter een ongewenste relatie krijgt met IJzermans dochter Iris lopen de zaken uit de hand.
De Zwarte Ruiter
Elke donderdag en vrijdag om 21.00 uur op NostalgieNet
www.nostalgienet.nl
In het grensgebied van Zeeuws-Vlaanderen komen in 1952 twee vrienden uit het verzet elkaar tegen. Fons de Ruiter, de Zwarte Ruiter, is botersmokkelaar en heeft een aardige reputatie. Rinus Ijzerman is douanechef en is genoodzaakt zijn oude vriend te pakken te nemen vanwege diens werkzaamheden. Wanneer de Zwarte Ruiter een ongewenste relatie krijgt met IJzermans dochter Iris lopen de zaken uit de hand.
De Zwarte Ruiter
Elke donderdag en vrijdag om 21.00 uur op NostalgieNet
www.nostalgienet.nl
donderdag 13 januari 2011
Schaatsen
De temperaturen stijgen licht maar de schaatskoorts is nog niet verdwenen. Elk jaar begint het bij duizenden liefhebbers te kriebelen, zouden we kunnen schaatsen deze winter en komt er weer een Elfstedentocht? Wanneer het buiten onder de 10 graden dreigt te komen zetten de eerste fanaten hun ijzers in het vet. Want zodra de sloten zijn dicht gevroren staan ze vol met jong en oud op hun schaatsen.
In mijn herinnering konden we vroeger elke winter schaatsen. Nu zal dat vast niet zo zijn geweest maar ik weet wel dat als het ook maar enigszins verantwoord was dat de hele buurt naar buiten trok. Dik ingepakt, plastic zakjes in de schaatsen tegen de kou en doorschaatsen tot de neuzen rood zagen. Elke keer waren de eerste slagen wat onwennig, maar wat hadden we een lol! Na wat rustig oefenen in de hoop niet onderuit te gaan kregen we de slag te pakken. Het rondje vijver werd al snel een rondje sloten en grachten. Als je eenmaal blijft staan ligt de gladde wereld aan je voeten.
De afgelopen paar jaren is het er voor mij niet van gekomen om te gaan schaatsen. Elke keer dat de weermannen en –vrouwen van de Nederlandse televisie reikhalzend uitkeken naar de dalende temperaturen kwam ik tot de conclusie dat schaatsen er helaas niet in zat. Met deze koude winter vol sneeuw en gladheid heb ik mezelf voorgenomen bij de eerste mogelijkheid het ijs weer op te gaan. Het nostalgische avontuur opnieuw beleven. De kou, het onwennig op het gladde ijs staan en met een rode neus naar binnen voor warme chocolademelk. Dat zou voor mij deze winter helemaal compleet maken dus kom maar op met die laatste dagen vorst!
Danitsja Koster – redacteur
In mijn herinnering konden we vroeger elke winter schaatsen. Nu zal dat vast niet zo zijn geweest maar ik weet wel dat als het ook maar enigszins verantwoord was dat de hele buurt naar buiten trok. Dik ingepakt, plastic zakjes in de schaatsen tegen de kou en doorschaatsen tot de neuzen rood zagen. Elke keer waren de eerste slagen wat onwennig, maar wat hadden we een lol! Na wat rustig oefenen in de hoop niet onderuit te gaan kregen we de slag te pakken. Het rondje vijver werd al snel een rondje sloten en grachten. Als je eenmaal blijft staan ligt de gladde wereld aan je voeten.
De afgelopen paar jaren is het er voor mij niet van gekomen om te gaan schaatsen. Elke keer dat de weermannen en –vrouwen van de Nederlandse televisie reikhalzend uitkeken naar de dalende temperaturen kwam ik tot de conclusie dat schaatsen er helaas niet in zat. Met deze koude winter vol sneeuw en gladheid heb ik mezelf voorgenomen bij de eerste mogelijkheid het ijs weer op te gaan. Het nostalgische avontuur opnieuw beleven. De kou, het onwennig op het gladde ijs staan en met een rode neus naar binnen voor warme chocolademelk. Dat zou voor mij deze winter helemaal compleet maken dus kom maar op met die laatste dagen vorst!
Danitsja Koster – redacteur
woensdag 12 januari 2011
Een retourtje toen Met Marc Klein Essink deel 1
“Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind”
Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als
de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West.
De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990
jaren lang tonnen weg in de 100.000
Gulden Show, later de Staatsloterijshow.
Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig
terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag
alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”
Aan nagenoeg het eerste huis achter de grote kerk in het
pittoreske Monnickendam, onder de rook van onze hoofdstad, hangt een bord: te
koop. “Het is veel te groot voor met z’n tweeën,” legt Marc uit terwijl hij
honing door zijn thee roert. Het bord kan er al af, want lang heeft de ruime
opgeknapte woning, zelfs in deze tijd, niet te koop hoeven staan. “Ik heb in
mijn leven al heel wat huizen verbouwd en verkocht. Meestal bouw ik een huis voor
mezelf en verkoop ik het weer zodra ik erop ben uitgekeken. Hoe lang dat duurt?
Gemiddeld zo’n twee jaar. Of ik koop er nog een huis bij. Ik ben een bouwer, ik
hou ervan om iets te maken, iets in elkaar te zetten. Ik weet nog goed dat mijn
vader een boerderij kocht in Friesland, ik was acht. Je kon zowat door de muren
heen kijken, dus het moest van nok tot kelder worden aangepakt. Vijf jaar lang
gingen we er ‘op vakantie’ om te slopen, hakken en bouwen. Een feestje. Mijn
vader was heel makkelijk; vriendjes mochten mee, we kregen gereedschap en
mochten groot vuur stoken, het was niet snel te gek bij hem. Zodra iets voorbij
is, zakken alle mindere dingen vrij snel naar de bodem en komt al het leuks
extra naar boven. Mijn vader is vorig jaar december overleden. Het feit dat
iets definitief is afgelopen, maakt mij het meest emotioneel. Met het
overlijden van mijn vader is ook die tijd begraven. Ik had opeens nog dingen
tegen hem willen zeggen of met hem willen doen. Daarom heb ik een tentoonstelling
en een boekje gemaakt met zijn werk – hij was kunstenaar. Ik hield het expres
kleinschalig, voor de familie en de mensen in de straat, het nieuws verspreidde
zich niet verder dan het Noordhollands Dagblad. Ik weet niet of je het ‘missen’
moet noemen, het is meer een herinnering aan een mooie tijd. Ons gezinsleven
was goed. Toen mijn zus op haar 36e overleed, is het nooit meer geworden wat het
was. Ik mis die tijd nog steeds. Soms word ik sentimenteel, maar als je je
gevoel zo op z’n beloop laat, krijg je een soort zelfgekozen verdriet. Daar hou
ik niet zo van.”
Het gezin
Klein Essink
“Mijn zoon is nu 21, mijn dochter 16. Ons gezin is een optelsom van
wat mijn ex-vrouw Carolien vroeger heel leuk vond thuis en wat ik als prettig
ervoer. Je doet je eigen opvoeding eigenlijk gewoon na. Soms dus ook de
verkeerde dingen. Nu weet ik: als mijn vader boos werd, had hij in het gros van
de gevallen gewoon gelijk. Ik mocht op mijn vijftiende niet naar een feest in
Amsterdam. Mijn vrienden wel. Mijn vader dacht: niet doen, want ik weet niet waar
Marc terechtkomt. Mijn voordeel was dat mijn kinderen al in Amsterdam woonden.
Al heeft het ook als nadeel dat je sneller het gevoel hebt dat ze straatwijs
zijn. Maar ze zijn toch vijftien. Toen mijn dochter af en toe ‘kwijt’ was –
gewoon bij een vriendinnetje, of rolschaatsen om de hoek – spookten de ergste
scenario’s door mijn hoofd. Ik dacht: ik moet haar chippen. Ik had mijn
kinderen eigenlijk willen laten opgroeien op een plek met wat meer bos en lommer
– en dan doel ik niet op de gelijknamige wijk in Amsterdam. Dat mensen alleen
maar bezig zijn met geld verdienen, uit het bedrijf naar buiten stappen en het
als iets exotisch zien dat er vogels zijn, vind ik verschrikkelijk. Mijn
kinderen kunnen vogels niet van elkaar onderscheiden. Dan gaat er een heel stuk
aan je voorbij. Natuur heeft iets heel waars in zich, deint niet mee op de golven
van opportunisme of politieke stromingen. Het is zoals het is. Onverbiddelijk.
Ik ging wel eens mee naar het schooltuintje van mijn kinderen: een afgepast
klein stukje grond met een bordje van wie het was. Ik herinner me nog goed dat
ik ook vroeger mijn aardappels uit de grond trok en weer terugstopte.
Mompelend: nee, ze moeten nog even.”
maandag 10 januari 2011
Nostalgie Magazine
Wegens groot succes zal het driedelige interview met Marc Klein Essink uit Nostalgie Magazine nogmaals worden gepubliceerd. Het artikel duikt in het succes van Medisch Centrum West (elke maandag en dinsdag om 21.00 uur op NostalgieNet) en het verloop van de bijzondere carrière van Klein Essink. De vele shows, acteerprestaties en zijn grote gezin komen in het artikel voorbij.
In februari ligt het tweede nummer van Nostalgie Magazine in de winkels. Hierin onder andere aandacht voor Andre van Duin en terugblikken naar vroeger. Het frisse magazine bomvol met herinneringen zal ook via de Winkel van de Nostalgie te verkrijgen zijn.
In februari ligt het tweede nummer van Nostalgie Magazine in de winkels. Hierin onder andere aandacht voor Andre van Duin en terugblikken naar vroeger. Het frisse magazine bomvol met herinneringen zal ook via de Winkel van de Nostalgie te verkrijgen zijn.
vrijdag 7 januari 2011
Prijsvraag januari
Speel mee met de prijsvraag van januari op NostalgieNet en maak kans op een prachtig dvd-pakket over Zeeland!
In welk jaar werd Zeeland bevrijd?
a. 1944
b. 1945
c. 1946
Klik hier voor de prijsvraag en doe mee! U maakt kans op een pakket met de dvd’s de Bevrijding van Zeeland, Mijn Nostalgisch Zeeland en Ach lieve tijd - Zeeland.
Natuurlijk zijn deze dvd's ook te koop in onze webwinkel: http://www.winkelvandenostalgie.nl/
Over deze dvd's:
De Bevrijding van Zeeland
Deze dvd neemt u aan de hand van authentiek beeldmateriaal mee naar Zeeland in de jaren rond de bevrijding van Nederland. Zeeland, en dan vooral het eiland Walcheren, neemt een bijzondere plaats in tijdens de bevrijding van de Duitse bezetter. Walcheren wordt in 1944 namelijk opgeofferd om de bevrijding van de rest van het land te bespoedigen. U ziet onder andere beelden van het overstroomde eiland en hoe de getraumatiseerde bevolking met ongekend doorzettingsvermogen probeert de draad weer op te pakken.
Originele beelden nemen u mee naar Middelburg waar bevrijdingsfeesten worden gehouden en naar Eede, waar koningin Wilhelmina op symbolische wijze de eerste voet op Nederlandse bodem zet sinds haar vlucht naar Engeland. Ook bent u getuige van zingende Zeeuwse vrouwen op het Binnenhof in Den Haag die collecteren voor de wederopbouw van hun geliefd Zeeland. Deze dvd van circa anderhalf uur bevat naast deze bijzondere beelden ook een programma waarin de oorlog in Nederland in vogelvlucht aan bod komt.
Mijn Nostalgisch Zeeland
De Zeeuwse geschiedenis is onlosmakelijk verbonden met het water: eeuwige vriend en eeuwige vijand. Water speelt dan ook een belangrijke rol op deze dvd: van de kreeftenvisserij in 1926 tot de afsluiting van het Veerse Gat in 1961. Verder ziet u o.a. beelden van: de watersnoodramp van 1953, de bevrijding in 1944, Zeeuws-Vlamingen die in 1958 protesteren tegen de veertarieven en tragische beelden van het verwoeste Middelburgse stadhuis uit 1940.
Ach lieve tijd - Zeeland
Waar is de tijd toch gebleven? De provincie Zeeland kent een rijke geschiedenis vol mooie momenten en historische gebeurtenissen. Veel Zeeuwen herinneren zich deze tijden nog als de dag van gister. De dvd Ach Lieve Tijd: Zeeland laat oude tijden herleven met ruim een uur aan unieke filmbeelden.
De kijker wordt op deze dvd meegevoerd naar het Zeeland van de jaren ’10 tot en met ’50. De kreeftenvangst in Yerseke van 1923, spelende kinderen uit 1933, stra–rijden in Renesse in de jaren vijftig, en meer van dit soort prachtige, authentieke beelden op deze dvd uit de archieven tonen hoe het leven in Zeeland destijds was.
donderdag 6 januari 2011
Blog: Driekoningen
In een land waar de kerk massaal vergrijst en het niet-geloven eerder regel dan uitzondering is, vind ik het een rechtvaardige vraag: Wat is dat ook alweer, Driekoningen?!! Mijn hersenen laten mij direct in de steek bij dit onderwerp en komen niet verder dan flarden van beelden van kleine kinderen verkleed als koning in koud en guur januariweer. Het had toch iets te maken met religie?
Inderdaad, de Driekoningenviering heeft alles te maken met religie. Ieder jaar, op of rond de avond van 6 januari, trekken kinderen in groepjes van drie door de straten. Ze zijn verkleed als ‘koningen’, een van hen heeft het gezicht zwart geschminkt en ze hebben een kroon bij zich. Ze dragen lampionnen en gaan zingend langs de deuren:
Driekoningen, Driekoningen,
Geef mij een nieuwe hoed
Mijn oude is versleten
En mijn moeder mag het niet weten
Mijn vader heeft het geld
Op de toonbank neergeteld
En na het zingen volgt de traditionele beloning: snoep of geld. Iets waar de kinderen uiteraard graag de snijdende januarikou voor trotseren. Maar de link met het christendom is voor mij nog altijd vrij onduidelijk.
De uitleg is als volgt: Op Driekoningen herdenkt men de Bijbelse gebeurtenis van de drie Wijzen die een ster zagen in het oosten en deze volgden tot in Bethlehem. Daar kwamen zij op 6 januari aan om Jezus, de pasgeboren Koning der Joden, te begroeten. De drie, Balthasar, Melchior en Caspar, namen geschenken voor hem mee: wierook, goud en mirre.
Rond dit Bijbelse verhaal zijn in de loop der jaren allerlei tradities ontstaan. Zoals het hierboven omschreven tafereel, waarbij de verklede kinderen de drie wijzen voorstellen. Maar ook bijvoorbeeld het bakken van een Driekoningenbrood waar een boon in verstopt zit. Wie de boon vindt, zal de rest van de dag koning zijn. Met het feest van Driekoningen wordt de zogenaamde ‘Kerstkring’ van twaalf dagen afgesloten. Deze begint op kerstavond met de nachtmis. En de deadline is scherp, want wie na Driekoningen nog kerstversiering in huis heeft, heeft pech: volgens de legende brengt dit ongeluk. En dat wist ik dan weer niet. Dus bij mij komt er voortaan een groot kruis in de agenda op 6 januari: weg met die kerstboom!!!
Heleen - redacteur
Inderdaad, de Driekoningenviering heeft alles te maken met religie. Ieder jaar, op of rond de avond van 6 januari, trekken kinderen in groepjes van drie door de straten. Ze zijn verkleed als ‘koningen’, een van hen heeft het gezicht zwart geschminkt en ze hebben een kroon bij zich. Ze dragen lampionnen en gaan zingend langs de deuren:
Driekoningen, Driekoningen,
Geef mij een nieuwe hoed
Mijn oude is versleten
En mijn moeder mag het niet weten
Mijn vader heeft het geld
Op de toonbank neergeteld
En na het zingen volgt de traditionele beloning: snoep of geld. Iets waar de kinderen uiteraard graag de snijdende januarikou voor trotseren. Maar de link met het christendom is voor mij nog altijd vrij onduidelijk.
De uitleg is als volgt: Op Driekoningen herdenkt men de Bijbelse gebeurtenis van de drie Wijzen die een ster zagen in het oosten en deze volgden tot in Bethlehem. Daar kwamen zij op 6 januari aan om Jezus, de pasgeboren Koning der Joden, te begroeten. De drie, Balthasar, Melchior en Caspar, namen geschenken voor hem mee: wierook, goud en mirre.
Rond dit Bijbelse verhaal zijn in de loop der jaren allerlei tradities ontstaan. Zoals het hierboven omschreven tafereel, waarbij de verklede kinderen de drie wijzen voorstellen. Maar ook bijvoorbeeld het bakken van een Driekoningenbrood waar een boon in verstopt zit. Wie de boon vindt, zal de rest van de dag koning zijn. Met het feest van Driekoningen wordt de zogenaamde ‘Kerstkring’ van twaalf dagen afgesloten. Deze begint op kerstavond met de nachtmis. En de deadline is scherp, want wie na Driekoningen nog kerstversiering in huis heeft, heeft pech: volgens de legende brengt dit ongeluk. En dat wist ik dan weer niet. Dus bij mij komt er voortaan een groot kruis in de agenda op 6 januari: weg met die kerstboom!!!
Heleen - redacteur
woensdag 5 januari 2011
Maandthema: Winter
Deze maand staat NostalgieNet in het teken van Winter in Nederland. Vanavond om 19 uur: thema-uur Winter.
Ook gaat we verder met de succesvolle reeks Portret van een Passie met vanavond om 18 uur de passie van Henk van der Meyden. (Herhaling om 22 uur)
Maandthema Winter
Legendarische Elfstedentochten, het prinselijk gezin op wintersport, ijspret en sneeuwoverlast. Dit en veel meer ziet u in het thema-uur van januari. De sneeuw mag dan wegtrekken uit ons land en de voorspellingen geven aan dat het deze week plaatselijk maar liefst 10 graden wordt, op NostalgieNet is het volop winter. De mooiste beelden uit de archieven komen voorbij in het thema-uur Winter.
De passie van Henk van der Meyden
Deze kerst trakteerde theaterproducent Henk van der Meyden ons alweer voor de 26ste keer op het Wereldkerstcircus in het Amsterdamse Carre. Wilt u weten wat zijn passie is? Van der Meyden deelt zijn passie met u op NostalgieNet in Portret van een Passie.
Ook gaat we verder met de succesvolle reeks Portret van een Passie met vanavond om 18 uur de passie van Henk van der Meyden. (Herhaling om 22 uur)
Maandthema Winter
Legendarische Elfstedentochten, het prinselijk gezin op wintersport, ijspret en sneeuwoverlast. Dit en veel meer ziet u in het thema-uur van januari. De sneeuw mag dan wegtrekken uit ons land en de voorspellingen geven aan dat het deze week plaatselijk maar liefst 10 graden wordt, op NostalgieNet is het volop winter. De mooiste beelden uit de archieven komen voorbij in het thema-uur Winter.
De passie van Henk van der Meyden
Deze kerst trakteerde theaterproducent Henk van der Meyden ons alweer voor de 26ste keer op het Wereldkerstcircus in het Amsterdamse Carre. Wilt u weten wat zijn passie is? Van der Meyden deelt zijn passie met u op NostalgieNet in Portret van een Passie.
maandag 3 januari 2011
Nieuwe serie: Cultuur in Beeld
In 2011 start NostalgieNet met de nieuwe serie Cultuur in Beeld. In deze serie kunt u genieten van de mooiste documentaires uit de archieven over en met markante persoonlijkheden. De komende weken komen onder meer de documentaires Appie Baantjer en De Cock over de vorig jaar overleden oud-politieman en schrijver A.C. Baantjer en zijn personage De Cock, Een leven als een sprookje met Anton Pieck en een portret van dichter en schrijver Slauerhoff voorbij. Ook illustrator Rien Poortvliet, schilder-tekenaar Paul Citroen en stripauteur Marten Toonder en vele anderen passeren de revue in de serie Cultuur in Beeld.
We trappen vandaag af met het eerste deel van de documentaire Juliana in zeventig bewogen jaren uit 1979, een uniek portret over en met koningin Juliana, gemaakt door Anton Koolhaas in samenwerking met de legendarische filmmaker Bert Haanstra. Juliana in zeventig bewogen jaren laat de levensloop zien van koningin Juliana, enig kind van koninklijke ouders. Vanavond om 18:00 en 22:00 uur zendt NostalgieNet het eerste deel van deze documentaire uit. Dinsdag 4 januari en donderdag 6 januari volgen om dezelfde tijd deel twee en drie.
Vanavond volgt aansluitend op het eerste deel van Juliana in zeventig bewogen jaren om 18:30 en 22:30 een portret van de Nederlandse schaaklegende Hein Donner.
Maandag 3 januari, 18 en 22 uur: Cultuur in beeld, Juliana in zeventig bewogen jaren (deel 1)
Maandag 3 januari, 18:30 en 22: 30: Cultuur in beeld, Hein Donner
Dinsdag 4 januari, 18 en 22 uur: Cultuur in beeld, Juliana in zeventig bewogen jaren (deel 2)
Dinsdag 4 januari, 18:35 en 22:35: Cultuur in beeld, Appie Baantjer en De Cock
Donderdag 6 januari, 18:45 en 22:45 uur: Cultuur in beeld, Rien Poortvliet en zijn honden
Cultuur in Beeld is vanaf januari te zien op NostalgieNet. Wilt u op de hoogte blijven van deze en andere (nieuwe) programma's op NostalgieNet? Vraag dan onze programmagids aan door een mail te sturen naar info@nostalgienet.nl.
We trappen vandaag af met het eerste deel van de documentaire Juliana in zeventig bewogen jaren uit 1979, een uniek portret over en met koningin Juliana, gemaakt door Anton Koolhaas in samenwerking met de legendarische filmmaker Bert Haanstra. Juliana in zeventig bewogen jaren laat de levensloop zien van koningin Juliana, enig kind van koninklijke ouders. Vanavond om 18:00 en 22:00 uur zendt NostalgieNet het eerste deel van deze documentaire uit. Dinsdag 4 januari en donderdag 6 januari volgen om dezelfde tijd deel twee en drie.
Vanavond volgt aansluitend op het eerste deel van Juliana in zeventig bewogen jaren om 18:30 en 22:30 een portret van de Nederlandse schaaklegende Hein Donner.
Maandag 3 januari, 18 en 22 uur: Cultuur in beeld, Juliana in zeventig bewogen jaren (deel 1)
Maandag 3 januari, 18:30 en 22: 30: Cultuur in beeld, Hein Donner
Dinsdag 4 januari, 18 en 22 uur: Cultuur in beeld, Juliana in zeventig bewogen jaren (deel 2)
Dinsdag 4 januari, 18:35 en 22:35: Cultuur in beeld, Appie Baantjer en De Cock
Donderdag 6 januari, 18:45 en 22:45 uur: Cultuur in beeld, Rien Poortvliet en zijn honden
Cultuur in Beeld is vanaf januari te zien op NostalgieNet. Wilt u op de hoogte blijven van deze en andere (nieuwe) programma's op NostalgieNet? Vraag dan onze programmagids aan door een mail te sturen naar info@nostalgienet.nl.
Abonneren op:
Posts (Atom)