De winkels hangen vol met roze en rode prullaria, rozen en hartjes, All You Need Is Love rijdt door het land en de Valentijnsaanbiedingen vliegen me om de oren. In het winkelcentrum kan ik niet om de gekte heen, het is bijna Valentijnsdag en alle winkeliers doen hun best om producten in de spotlight te zetten. Tevergeefs als je het mij vraagt, want driekwart van deze speciale Valentijnscadeaus mogen wat mij betreft direct de prullenbak in.
Als ik deze overdaad aan me voorbij zie gaan denk ik met weemoed terug aan de Valentijnsdagen van vroeger. Geld deed niet ter zake want niemands zakgeld was toereikend voor een enorme bos rozen, er waren nog geen relaties maar je was ‘op iemand’ en mocht daarmee handjes vasthouden. Een zelfgetekende kaart was het ultieme teken van liefde.
Op de middelbare school had onze leerlingenraad een ontzettend leuk initiatief met Valentijn waar de hele school van op zijn kop stond. In de weken ervoor konden mensen een roos bestellen die al dan niet anoniem werd afgeleverd. Dit gebeurde uiteraard met een hoop bombarie tijdens de lessen. De hele dag stond in het teken van deze rozen, wie krijgt er een en van wie? De ‘sukkels’ van de leerlingenraad waren die dag populairder dan ooit tevoren. En weken daarna werd er nog gespeculeerd van wie de anonieme roos zou kunnen zijn geweest!
De jongens van de leerlingenraad wisten nog weleens een loopje te nemen met dat kleine beetje hoop dat er toch een roos zou worden afgeleverd. Meestal bleven er een aantal rozen over. Er werden op de kaartjes ingenieuze teksten geschreven en aan een van de minder populaire dames overhandigd. De ene keer dat dit mij gebeurde waren mijn vrouwelijke klasgenoten er heilig van overtuigd dat dit een geintje was omdat een van de jongens uit de leerlingenraad een goede vriend van me was. Maar ja, dat zullen we nooit zeker weten.
Danitsja Koster - redacteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten