Carnaval

Dit weekend is het weer zover: carnaval! Overal in het Zuiden van ons land, maar ook op aardig wat plaatsen elders, wordt dit feest gevierd. Carnaval mag dan officieel van zondag tot en met dinsdag duren, in veel plaatsen begint het al veel eerder en vanaf 11 november (11-11) vanaf exact 11 over 11 ‘s avonds kan er – voor de liefhebber – elk weekend ‘gecarnavald’ worden.

Carnaval staat bol van de symboliek, waarbij het ‘zottengetal’ 11 een grote rol vervult. Op de eerste carnavalsdag draagt de burgemeester de symbolische sleutel van de stad over aan Prins Carnaval, die samen met zijn Raad van 11 de ‘macht’ in de stad of het dorp overneemt. Feestvierders gaan verkleed de straten op, kroegen staan vol, dweilorkesten en kapellen zorgen voor de muziek, de tap is gevuld en het feest kan beginnen.

Voor niet-vierders is het een onbegrijpelijk feest. Waarom zou je met een blauwe pruik op je hoofd, een boa om je nek, een hoepelrok om je billen en oude schoenen op lelijke muziek flauwe dansjes willen maken? Ja, waarom? Ik denk dat je het feest alleen kan vieren als je je dat gewoon niet afvraagt en het ziet als een groot feest waar heel de stad – jong en oud - aan mee lijkt te doen.

Zelf ben ik opgegroeid met carnaval en wij hadden thuis een kist vol verkleedkleren. Natuurlijk werd er ieder jaar zorgvuldig een nieuw kostuum uitgezocht. Zo liep ik als 7-jarige verkleed als Madonna, compleet met zilveren minirok, glimmende kettingen, handschoenen en zwarte stip boven m’n lip samen met een idem uitgedoste beste vriendin op het schoolplein. Welke Engelse woorden Madonna zong, begrepen we natuurlijk nog niet. Het jaar daarna was ik heks, of discodanser of piraat.

In de verkleedkist van m’n ouders zaten hoeden en brillen, boa’s en gekleurde panty’s. Maar er zaten net zo goed bloesjes van mijn overleden oma in, een oude broek van mijn overleden opa, een enorme zwangerschapsjurk van m’n moeder en een hippiejas van m’n vader. Alles kan, alles mag met carnaval. De enige beperking is je fantasie.

Mathilde - redacteur