dinsdag 28 december 2010

Een retourtje toen Met Marc Klein Essink deel 3

“ Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind”

Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”

Glitter & glamour
“Na twee afleveringen Medisch Centrum West gingen we uit ons dak: vijf miljoen kijkers! En dat bleef. Jaren! Als ik er nu op terugkijk, vind ik het bijzonder dat ik aan iets heb meegewerkt dat uiteindelijk zelfs is opgenomen in het televisiecanon – het grote historische overzicht van belangrijke tv-programma’s. Ik kan ook niet anders zeggen dan dat ik er een bijzonder prettig leven aan heb te danken. Samen met John de Mol kon ik een mooie carrière starten. Omdat ik als jonge acteur bang was voor het Swiebertje-effect, dacht ik na twee seizoenen: ik moet eruit. Ik speelde in De Brug, ook een succesvolle serie, maar had het er al snel met John de Mol over om het als presentator te proberen. John wilde me dan wel graag terughebben in Medisch Centrum West en dat deed ik toen ook nog twee jaar. Ik wilde het acteren er wel bij blijven doen, mezelf niet verliezen in de glitter en glamour. Het was een spannende nieuwe stap. Ik keek zelf naar Willem Ruis, Willem Duys en Berend Boudewijn en het leek me natuurlijk fantastisch om dat ook te doen. Ik had het gedeeltelijk in de hand, maar aan de andere kant zat ik in een stroomversnelling, omdat ik niet precies wist waaraan ik begon. De eerste keer stapte ik op de regisseur af, klaar om te repeteren. ‘Repeteren?’ zei hij. De repetities waren alleen voor de camera’s, ik moest het gewoon gaan doen. Goedemorgen zeg, wat was dat moeilijk. Ik had wel een presentatiecursus gedaan, leerde knullig om als een nieuwslezer van de ene camera naar de andere camera te draaien. Via een papiertje in mijn hand. Ging het mis, dan hoorde ik: ‘Niet goed! Terug!’ En nog een keer. Dat heb je dus later totaal niet nodig. Maar je krijgt wel meteen het juiste gevoel hoe het is om rechtstreeks in de camera te kijken. Dat was ik als acteur totaal niet gewend, het zijn ook nooit mijn lievelingsonderdelen geweest.
Ik vond opnamen altijd verschrikkelijk, want als de take werd stopgezet, moest je weer helemaal opnieuw beginnen. En weer opnieuw de vrolijkheid ‘spelen’. Dan voelde ik me zo bekeken door het publiek. Het ging bij mij pas echt goed toen we live uitzonden. Ik herinner me de momenten vlak voor we live op zender gingen nog goed. Als ik iets vergat, zag ik bij de mensen achter de schermen het klamme zweet uitbreken. En dan die zucht van verlichting als ik het toch nog zei. Je krijgt een intense band met mensen naast de camera. De opnameleider kon mij vlak voor ik opging op zo’n manier aankijken dat ik helemaal in een deuk lag, maar nog wel de tekst moest zeggen. Het is een soort ongeschreven wet. Helemaal in het begin vroeg een andere opnameleider me wat ik wilde horen vlak voordat ik opging. Ik begreep niet waar hij het over had. Hij zei: ‘Willem Ruis wilde altijd een enorm smerige mop horen, wat wil jij?’ Ik was bloednerveus en dacht alleen maar: ik weet het niet, jongen. In godsnaam, hou je bek dicht!”

Papa is een BN’er

“In 2004 stopte ik officieel met de Staatsloterijshow. Ik vond dat het programma zijn natuurlijke einde had bereikt. Op een zeker moment werden de budgetten kleiner en kregen we te maken met concurrentie van de Nationale Postcode Loterij. Zij gaven met Miljoenenjacht miljoenen weg, terwijl wij zo langzamerhand met een reis op de proppen kwamen. Ik vond dit een degradatie, de koek was op. Ik stapte eruit, maar deed dat nogal bruusk. Dat was fout van mij, want ik raakte daarmee ook de producent en de zender. Endemol en RTL waren dan ook not amused. Gelijk hadden ze. Maar ik deed het in de emotie, in de hitte van de strijd. En toch: het programma was op en ik was er zelf ook wel klaar mee. Ik was 44 en vond het wel mooi geweest. Ook voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat zij de kinderen werden van een ‘bekende Nederlander’. Dat gevoel had ik altijd al, eigenlijk wilde ik al op mijn veertigste stoppen. Nog wel theater en films maken, maar niet meer dat bombastische op televisie. In een serie kruip je in de huid van een personage, als presentator sta je er echt als jezelf. Dan is de naam Klein Essink al voldoende om ermee te worden geconfronteerd. Ik vond dat mijn kinderen hun eigen leven moesten leiden, ik wilde ze daar niet mee belasten. Achteraf vonden zij het wel leuk, geloof ik, dus het is meer mijn hang up geweest. Maar ik stopte en zei: ik ben in feite met pensioen. Ik zie wat ik doe niet meer als een carrière. Mijn probleem is alleen dat ik een beetje jong ben voor een gepensioneerde. Ik ben net vijftig, dus ik heb nog wel zin om dingen te ondernemen. Het zou zomaar kunnen dat ik nog eens in een serie sta. Acteren blijft kriebelen, maar ik vind dat ik eerst maar eens wat beter moet worden. Dat leer je in het theater. Collega’s die veel in het theater hebben gestaan, lopen mijlenver op mij vooruit. Ik kan wel wat, maar ik wil eraan werken tot ik zelf kan zeggen: nu wordt het ‘een beetje bijzonder’. Sommige mensen gaan ook toneelstukken schrijven, maar daar heb ik niet echt het zitvlees voor. Ik weet nog niet precies welke kant het opgaat, maar het wordt wel meer de ondernemende kant. Het houdt niet op bij alleen televisie. En toch, als ik er weer ben, voelt het meteen als thuis. Aan de andere kant: ik doe er eigenlijk niets meer mee, heb wel eens het gevoel of ik geëmigreerd ben. Het gekke is: het blijft trekken. Maar ik wil het niet meer zien als carrière. Het moet puur om de lol gaan.”

Ontrouw
Marc mag samen met Linda van Dyck en Tom Jansen de toneelzaal van het Nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam openen. “Met Ontrouw, een toneelstuk over een gelukkig getrouwde actrice die verliefd wordt op de beste vriend van haar man. Zij houden hun verhouding jaren lang vol, maar worden opgevreten door schuldgevoel. Als ze eindelijk toch open kaart spelen, antwoordt de man: dat weet ik al jaren. Opeens zijn de rollen omgedraaid, want: wie heeft nu eigenlijk wie besodemieterd?” De openingsvoorstelling van Ontrouw wordt gevolgd door een landelijke tournee.


Kijk voor meer informatie over Magazine Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten