dinsdag 21 december 2010

Een retourtje toen Met Marc Klein Essink deel 2

“ Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind”



Marc Klein Essink zette zich eind jaren tachtig op de kaart als de sympathieke en vooral verleidelijke dokter Jan van de Wouden in Medisch Centrum West. De populaire acteur werd vrij rap ook succesvol presentator: hij gaf vanaf 1990 jaren lang tonnen weg in de 100.000 Gulden Show, later de Staatsloterijshow. Tot 2005, het jaar dat hij de pensioengerechtigde leeftijd eigenhandig terugbracht naar 45. Maar Marc, inmiddels 50, zit niet stil. “Wat ik doe, mag alleen niet meer het label ‘carrière’ dragen.”



This is your life


“Tijdens Medisch Centrum West werd ik uitgenodigd voor een programma van de AVRO: This is your life. Ik werd een week lang gevolgd en op de laatste dag schoven verschillende mensen uit mijn leven aan tafel. Het was nog in de oude AVRO-studio waar leden toen nog in de kantine mochten eten. Vis met friet, voor een luttel bedrag. Daar zat toevallig een oud-leraar van mij. Toen begon het programma: ‘Marc, jij bent ooit afgewezen voor de Toneelschool. Ja, dames en heren, dat is toch echt belachelijk? Nou, de man die daarvoor verantwoordelijk is, zit hier. Meneer, hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?’ Daar zat die man dan, in de vooronderstelling dat hij wat leuks over mij had mogen zeggen. Ik vond het gênant. Die mensen hebben toen volkomen terecht gezegd dat ze me niet goed genoeg vonden. En ik weet wel waarom. Ik had mijn monoloog op de een of andere manier totaal niet goed voorbereid. Ik weet nog dat klasgenoten aan de leraren vroegen waarom zij geen examen mochten doen. ‘Als jij kan wat Marc kan, dan mag jij examen doen’, was het antwoord. Ik werd overmoedig; er was geen discussie óf ik daar op school zou komen, maar wannéér. Bovendien moest ik om drie uur ’s middags examen doen. Drie uur werd vier uur en tegen vijven was ik inmiddels totaal opgevroten door de zenuwen. Het idee dat ik wel eens kon worden afgewezen, begon zich helemaal vast te zetten in mijn hoofd. Ik geloof dat ik in drie minuten door de drie opdrachten heen was. Ik ratelde alles eruit. Ik was achttien en kreeg het advies het volgend jaar weer te proberen. Dat heb ik niet gedaan. Ik begon met studententoneel en we kregen heel professionele ambities. Het balletje rolde richting het publiekstheater, waar ik een zieke speler verving en al snel hetzelfde kreeg uitbetaald als de mensen die van de Toneelschool kwamen. Maar na een paar producties – ik kreeg steeds net niet de hoofdrol – dacht ik: ik kan zo wel doorgaan, maar ik ben nu 24, ik ga mijn studie Rechten weer oppakken. Als laatste poging deed ik auditie voor Medisch Centrum West. Alsof ik de hele dag in het casino had gestaan en dacht: ik gooi nog één keer een gulden in die stomme fruitautomaat. Ik trek, maar loop alvast de deur uit. En dan hoor je achter je al dat geld naar beneden storten... Ik heb me er vervolgens wel mijn hele leven aan geïrriteerd dat ik mijn studie niet heb afgemaakt. Tot vandaag aan toe.”



Echt gebeurd!


“Als we buiten moesten draaien, hadden we de beschikking over een veldtelefoon. Zo’n grote bak. Belde ik Carolien op: ‘Je raadt nooit waar ik nu sta. Midden in een weiland!’ Niet veel later nam ik in het programma van Tineke de Nooij een speciale telefoon in ontvangst. Dat was echt dé uitvinding, een mobiele telefoon met een antwoordapparaat in een leren tas. Speciaal voor artsen. 10.000 gulden per stuk. Ik behoorde tot een van de eerste 5000 mensen met zo’n ding. We praten hier over 1990! Vier jaar later had iedereen een mobiele telefoon. Vroeger spraken we nog af bij de lantaarnpaal op de hoek. Als iemand niet kwam opdagen, moest je weer helemaal terugfietsen. Maar dat ging toch ook prima?”



Volgende week deel 3 van het interview uit het Nostalgie Magazine! Kijk voor meer informatie over Nostalgie op www.winkelvandenostalgie.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten