Zomer 1982
Als 5-jarige smurf stap ik aan de hand van opa en oma uit de trein. In de grote stationshal kijk ik onrustig om me heen of ik al ergens beesten zie. Helaas... Na een wandeling van een kwartier bereiken we ein-de-lijk de dierentuin. Wat een avontuur! Ik val van de ene verwondering in de andere: de bloedhete, benauwde ruimtes van de krokodillen, de smerige stank bij de nijlpaarden, het keiharde gekrijs van de apen. En vergeet de olifanten niet. En de tijgers, de pinguïns en de stokstaartjes. Geen enkel dier blijft onbekeken en na urenlang struinen krijg ik als klap op de vuurpijl nog een ijsje in de speeltuin. De dierentuin is geweldig!
Zomer 1993
Als 16-jarige puber rol ik met al mijn vriendinnen luid giechelend uit de trein. In de stationshal slaan we voor de zekerheid nog even in: snoep, chips, cola en een stiekeme fles zoete witte wijn. Met volle tassen, bijgewerkte make-up en het gegiechel nog steeds op luid volume struinen we naar de dierentuin. Eenmaal daar is alles als vanouds: de snikhete ruimte met krokodillen, de stank bij de nijlpaarden en het gekrijs van de apen. Met tomeloze energie doorkruisen we de dierentuin. Snel nog even langs de pinguïns, tijgers en stokstaartjes zodat we ons de rest van de dag volledig kunnen concentreren op het versieren van die leuke jongens die toevallig ook een bezoek aan de dierentuin brengen. Als het personeel ons vraagt om de dierentuin nu toch echt te verlaten, zijn we voldaan: met een pluchen pinguïn, een buik vol chips en, als je mazzel hebt, een nieuwe verkering, vertrekken we weer richting station.
Zomer 2011
Als vrouw van halverwege de dertig stap ik met al mijn vriendinnen uit de trein. Aan mijn hand een van de vele koters die zij ondertussen op de wereld hebben gezet. De stationshal is inmiddels een bouwput dus we zetten onze weg onmiddellijk voort richting dierentuin. Waar alles nog altijd als vanouds is: krokodillen, nijlpaarden, apen, warmte, stank en gekrijs. Met een brede glimlach op mijn gezicht struin ik door het dierenpark. Elk dier, elk hoekje van het park roept warme herinneringen op. Om me heen zie ik mijn vriendinnen net zo hard genieten. Iedereen heeft mooie, nostalgische herinneringen aan de dierentuin en bij elk bezoek leven die weer op alsof het gisteren was. En ook al is de kleine, gemoedelijke dierentuin van vroeger inmiddels getransformeerd tot een marketingmachine inclusief Oceanium en indeling naar werelddeel en ontsnapt er zo af en toe een Bokito uit zijn hok, niemand kan ons die fijne herinneringen meer afnemen.
Heleen - redacteur
